“Samenwerken is voor mensen die willen dat jij hun werk doet”
Er was een tijd — ergens tussen de uitvinding van het wiel en de burn-out epidemie — dat ‘samenwerken’ nog betekende: twee mensen brengen iets in en tillen samen iets op wat ze in hun eentje niet kunnen dragen.
Maar die tijd is voorbij.
Dood.
Begrafenis op dinsdag. Niemand kwam.
Tegenwoordig is ‘samenwerken’ het zakelijke equivalent van:
“Ik ga doen alsof ik meedenk, zodat jij ondertussen alles regelt.”
Het is de pleister op de etterende wond die ‘gebrek aan competentie’ heet.
De gifbeker van elke professional die wél begrijpt dat afspraken maken geen hobby is, maar een manier om chaos te voorkomen.
De 5 Stappen van Pseudo-Samenwerken™
- “Even sparren”
Lees: ik ben totaal onvoorbereid, maar ik wil wel graag dat jij me helpt alsof jij het project al weken volgt.
Subtekst: “Ik wil je tijd, maar niet je oordeel.” - “Zal ik het anders even in concept zetten?”
Lees: ik lever half werk in Word met lettertype Comic Sans en hoop dat jij het vervolgens tot een briljant deck weet om te toveren.
Subtekst: “Ik begin iets, jij maakt het af.” - “Zullen we hier een gezamenlijk document van maken?”
Lees: ik gooi alles wat ik niet snap in een gedeelde map en hoop dat jij het oplost voordat ik überhaupt doorheb dat het probleem bestaat.
Subtekst: “Als het gedeeld is, is het niet meer mijn probleem.” - “Ik heb jou daar echt even voor nodig”
Lees: ik kan dit niet. Wil het ook niet leren. Maar ik wil wel meeliften op jouw professionaliteit.
Subtekst: “Samen = jij.” - “We pakken dit als team op”
Lees: jij bent het team.
Subtekst: “En ik pak de credits.”
Hoe je weet dat jij de dupe bent van het Samenwerkingsbedrog
- Jij komt thuis met een hoofd als een volgepropte vuilniszak.
- Je inbox staat vol met vragen waarvan jij dacht dat je ze niet hoefde op te lossen.
- Je bent de enige die zich deadlines herinnert.
- En — dit is de klassieker — de mensen die jou vragen voor “samenwerking” weten niet hoe Excel werkt, maar wel hoe je bij de vrijdagmiddagborrel strategisch bij de directie in de buurt gaat staan.
En jij dan? Jij die het laat gebeuren?
Laten we eerlijk zijn.
Jij — de harde werker, de regelaar, de stille kracht — je laat dit gebeuren.
Niet omdat je dom bent.
Maar omdat je efficiënt bent.
En omdat je van nature denkt:
“Als ik het nu gewoon doe, dan is het sneller af.”
Maar ondertussen zit je tot aan je nek in het groepswerk van volwassen mensen die met een serieuze baan nog steeds denken dat ‘inhoudelijk bijdragen’ betekent dat ze de notulen samenvatten in emojis.
Wat je volgende keer zegt (als je het lef hebt)
- “Stuur maar een voorstel, dan kijk ik daarna mee.”
- “Ik verbind je even met degene die hier verantwoordelijk voor is.”
- “Lijkt me geen goed moment voor een brainstorm. Ik werk resultaatgericht.”
- “Nee.” (Soms is dat alles wat er nodig is.)
Epiloog vanaf de veranda
Dus hier zit ik dan weer. Op mijn veranda op Struggle Eiland.
Met uitzicht op de Baai der Burn-outs, waar de wrakken van ‘goede bedoelingen’ op het strand liggen te vergaan.
Ik zit met Mijn Bestie te gin-tonicen, terwijl we in onze groepsapp screenshots sturen van mensen die weer met “even sparren?” komen.
We lachen. Maar het is geen vrolijke lach.
Want samenwerken?
Dat doe ik graag.
Maar niet met mensen die het als excuus gebruiken om zelf niks te hoeven doen.