Er zijn momenten in een relatie waarop je terugdenkt aan de beginfase.
De verliefdheid. Lange wandelingen. Charmant geouwehoer over films en katten.
Warm. Troostrijk. Liefde.
En dan zijn er momenten waarop je samen tegels moet kiezen.
Dan ben je twee mensen in een ruimte van twee bij drie, vechtend voor je mentale gezondheid.
Ik neem het terug: niet het kleed, maar dit is de ware gijzeling.
Ronde 1 – Greige, dieper dan therapie ooit gaat
Mijn Vriend droomde van een perfecte tint greige.
En ik ben niet tegen greige. Ik ben tegen marteling vermomd als ‘samen beslissen’.
Hoe moeilijk kan het zijn, tegels kiezen?
Vraag dat aan iemand die 800 tegels heeft doorgestuurd, waarvan 796 identiek en 4 lijken op poep met een potlood.
Coach had gezegd: grenzen helder communiceren.
Geen dolksteken, geen drama.
Dus ik zei:
“Ik wil jouw proces wel ondersteunen, maar niet ten koste van een badkamer.”
Prima toch?
Nou… niet dus.
Ronde 2 – Tegeltherapie
Mijn Vriend hoorde geen grens, maar een uitnodiging.
Al snel ging het niet meer over tegels, maar over mij:
“Waarom haat jij mijn hobby?”
“Waarom wil jij nooit iets samen doen?”
“Waarom mag ik nooit mezelf zijn?”
Welkom bij Tegeltherapie: waar grenzen optioneel zijn, maar drama verplicht.
Ik zag het opeens: dit ging niet over tegels.
Dit ging over erkenning.
Zijn creatieve crisis moest mijn religie worden.
Tuurlijk, schat. Dan bouwen we een mausoleum voor je ego.
Ronde 3 – Cheerleaden tot je doodvalt
Vanaf dat moment speelde ik mee.
Ik moedigde elke beslissing aan. Klapte alsof ik RSI wilde oplopen.
Bestie 1 en 2 hielden me in leven met wijn en washandjes.
Maar cheerleaden bleek geen weg naar een beslissing.
Als ik enthousiast was, draaide hij het terug.
Als ik niks zei, was ik ongezellig.
Dus trok ik mijn laatste wapen, en alles wat Coach mij geleerd had omver:
“Zeg eens mannetje… wil je een badkamer of nog een jaar vertragen?”
Atoombom. Narcistische eierkoek compleet verbrand.
Zijn troefkaart kwam bij onze vrienden:
Mijn Vriend – altijd held of slachtoffer, nooit dader.
“Ik voel me alleen in dit proces. Haar boeit het niet.”
Applaus. Drama. Knock-out.
De eindstand
Dus wij moesten samen.
Zitten. Kiezen. Twijfelen.
De schijn-democratie van greige.
We eindigden met een tegel net lelijk genoeg om niemand gelukkig te maken, net neutraal genoeg om niemand de schuld te geven.
Het is geen badkamer geworden.
Het is een coalitieakkoord.