Mijn leven – mocht je het je afvragen, en die kans acht ik nihil gezien de gemiddelde mentale bandbreedte van de mens anno 2025 – speelt zich af op een eiland. Geen zonnig paradijs, maar een allegorisch broeinest van interne conflicten en externe triggers. Denk aan een kruising tussen Robinson Crusoe, de IKEA-gids en een burn-outkliniek op TripAdvisor met twee sterren. Met een Google recensie van mijn schoonmoeder: “Leuk voor wie houdt van chaos.”
Laat ik je meteen uit de droom helpen: dit is niet het soort eiland waar je je bezighoudt met mindfulness, schelpen zoeken of het perfect opmaken van je bed met zeven kussens. Nee. Dit is een eiland waar je al blij bent als je aan het eind van de dag een to-dolijstje kunt afvinken zonder ondertussen jezelf of een ander te wurgen met de oplader van je laptop. Mijn focus ligt op efficiëntie. Altijd. Want ik geloof dat het leven, hoe rommelig ook, op z’n minst geolied moet verlopen. Wat ik niet geloof? Dat het zinvol is om twintig minuten te discussiëren over het lettertype in een powerpoint presentatie terwijl de deadline gillend voorbij trekt.
Het Enkeltje naar de Waanzin
Mijn aankomst hier – op dit eiland dat ik met lichte tegenzin “Struggle Eiland” ben gaan noemen – was het gevolg van een ongevraagd advies van iemand die vond dat ik “even gas terug moest nemen”. Een mede collega met het charisma van een post-it en het oplossingsvermogen van een toetsenbord zonder toetsen.
“Misschien een paar dagen vrij nemen, Mies?”
Alsof ik daar zélf niet aan gedacht had, tussen de vijfendertig tabbladen met openstaande acties door. Maar goed. Jammer genoeg was mijn directeur het met haar eens. Het was óf een time-out, óf een emmer drift gooien over iemand die er trots op was dat ze “multitaskte door altijd haar inbox open te houden”.
Ik koos voor het minst strafbare alternatief.
Het Pretpark waar Efficiency Sneuvelt
Eenmaal hier, ontdekte ik dat het eiland is opgedeeld in themaparken. Maar niet zoals Disneyland. Nee, dit zijn parken die ontworpen zijn door mensen die dachten dat “zelfreflectie” een goede rust-activiteit was.
Zo is er de SS Rollercoaster – en dat staat niet voor “Super Soepel”, maar voor Stuitende Schaamte. In deze attractie word je op hoge snelheid door je eigen falen gelanceerd, inclusief flashbacks van alles wat je anders had moeten doen. Denk aan het type mensen die 300% focussen op de kleur van de sticky notes tijdens een brainstorm, terwijl niemand weet wat we eigenlijk proberen op te lossen.
En dan heb je nog de Tower of Midlife Terror. Hier donderen verantwoordelijkheden op je neer als ongeadresseerde e-mails in een gedeelde inbox zonder eigenaar. Ontsnappen? Vergeet het. Je zit vast. Vast in een systeem waarin iedereen op je eiland komt logeren, maar niemand zijn eigen handdoek meebrengt. En jij maar draaien, regelen, plannen. Want niemand anders ziet het grote plaatje. Behalve jij. En zelfs jij hebt er soms geen zin meer in.
De Dwangneurose van Structuur
Ik ben niet van de tierlantijntjes. Ik ben van de stroomschema’s. Van de “hoe kunnen we dit creatief, sneller, slimmer, zonder vijf extra meetings oplossen”-aanpak. Maar op Struggle Eiland word je gedwongen om stil te staan. Om te voelen. En laat voelen nou net niet de meest efficiënte methode zijn om weer aan de bak te gaan.
Het is ook geen gebrek aan inzet. Of aan intelligentie. Ik ben niet op dit eiland omdat ik niks kan. Ik ben hier omdat ik dacht dat ik alles tegelijk moest kunnen. En daarin ook nog aardig moest blijven.
Voor iedereen.
Behalve voor mezelf.
Een Villaatje met Glasvezel en Frustraties
En nu woon ik hier. Met een tuinkantoor, een whiteboard dat altijd volstaat, en een villaatje dat tegelijk een thuis en een werkplek is. Mijn Vriend woont er ook. En Mijn Zoontje. En een rotatie aan logees die zichzelf uitnodigen: passief-agressieve collega’s, familieleden met onuitgesproken verwachtingen, en andere mensen die maar niet willen zien dat “nee” ook een complete zin is.
Ze blijven hangen. Net als die oneindige lijst van dingen die ‘even tussendoor’ moeten. Dingen die je uiteindelijk toch zelf doet. Want het moet af. En ik weet hoe.
Knuffels, Burgers & Ongewenst Inzicht
Weet je wat het vreemde is? Soms is het gezellig. Als mijn beste vriend uitgeput uit het Casino van Mislukte Kansen strompelt, samen met zijn winsten aan twijfel en zijn verliezen in motivatie, dan eten we een burger. Dan knuffelen we. Dan drinken we wijn. En praten we over plannen. Nieuwe plannen. Betere plannen. Met minder gezeik.
Maar als je hoopt dat ik je ga vertellen hoe je het dan allemaal anders moet doen? Nope. Dat weet ik zelf ook nog steeds niet. Ik weet alleen dat je nooit iemand moet vertrouwen die zegt dat ze het “nu helemaal op de rit” hebben. Die mensen zijn óf aan het liegen, óf aan het instorten. Geef ze een week.
Struggle Magazine – De Niet-Objectieve Waarheid
Welkom dus bij Struggle Magazine, de plaatselijke krant van dit eiland. Hier vind je geen tips voor ochtendroutines of affirmaties die je leven gaan veranderen. Wel bitterzoete kolommen vol tekst over wat het betekent om het goed te willen doen in een wereld die vooral lijkt te draaien op ruis, rommel en mensen die vergaderen over vergaderingen.
En weet je? Soms is het genoeg om het allemaal net bij te benen. Soms is het genoeg om toe te geven dat je het grote geheel prima snapt, maar dat je gewoon klaar bent met mensen die blijven staren naar de pixel in plaats van naar het scherm.
Ik ben niet van de details.
Ik ben van het systeem.
En dat systeem piept en kraakt.
Maar hé – het draait.