Onderwerp: Eilandinrichting & andere onmogelijkheden
Lieve Bewoner 1A,
Je brief kwam per flespost binnen, aangespoeld tussen een aangeslagen perfectionist en een verwelkte ambitie. Ik heb hem gelezen met m’n voeten in het zand en een dubbele espresso die allang koud was. En laat ik maar meteen beginnen met een bekentenis:
Er is geen handleiding.
Er is ook geen exit.
Er is alleen jij.
Maar voor wat het waard is: ik zie je.
En ik geloof je.
Je bent geen zeur.
Je bent ook geen ‘klassieke overpresteerder’.
Je bent iemand die het probeert te snappen terwijl alles tegelijk valt. Iemand die niet opgeeft, zelfs als het hele universum op ‘mute’ staat.
En je doet dat — godbetert — nog efficiënt ook.
Je vraagt om duidelijke bullets. Prima. Hier komen ze. Niet als heilige waarheden, maar als richtingaanwijzers op een eiland zonder kompas.
Eilandregels voor Volhouders:
- Kiezen is niet verliezen, het is sturen. Stop met alles bijhouden. Begin met jezelf bijhouden. De kunst is niet om alles te doen, maar om iets belangrijks te blijven doen — ook als niemand klapt.
- Je mag dingen laten vallen. Zelfs mooie dingen. Als het ten koste gaat van jou, is het geen prestatie. Het is zelfdestructie in een glitterverpakking.
- Efficient is niet effectief als niemand het merkt. Werk zichtbaar. Deel dingen voordat ze af zijn. Spreek uit wat je wil voordat je denkt dat je het verdient.
- Je hoeft niet achteraf te schreeuwen, maar je moet wel in beweging blijven. Stilstand voelt veilig, maar het maakt je onvindbaar. Zet kleine, zichtbare stappen. Laat anderen zien waar je naartoe wil. Laat ze desnoods meelopen.
- Strategie is ook zelfzorg. Tijd nemen om na te denken is geen luiheid. Tijd nemen om te voelen is geen zwakte. Tijd nemen is noodzakelijk — tenzij je doel is om op een brancard richting die promotie te gaan.
Je woont op Struggle Eiland.
Niet omdat je gefaald hebt,
maar omdat je het nog niet zat bent om te blijven proberen.
Dat is jouw kracht. Maar ook je valkuil.
Je blijft maar bouwen aan een villa terwijl het fundament soms roept: “Help?”
Dus hier is mijn voorstel:
Laat af en toe iets instorten.
Laat het stil worden.
Niet uit zwakte, maar om ruimte te maken. Voor jezelf. Voor iets nieuws. Voor niks, desnoods.
Je hoeft niet harder.
Je hoeft anders.
En vooral: je hoeft niet alleen.
Als je wil, stuur ik je een kaartje.
Of een lijstje met dingen die je níet hoeft op te lossen deze week.
Tot die tijd: blijf schrijven.
Blijf vragen.
Blijf zijn. Precies zo onelegant en eerlijk als je bent.
Warme groet,
De Psych
(ook wonend op Struggle Eiland, hutje B4, vlak naast de Krokettenkuil)