Welkom op Struggle Eiland.
Niet dat je welkom wílt zijn—niemand plant een weekendje weg naar een mentale plek waar de attracties je net zo hard omhoog katapulteren als dat ze je daarna ongenadig tegen de vlakte meppen. Maar daar sta je dan. Bovenop de Tower of Midlife Terror, turend over de troosteloze woestenij van je eigen keuzes. En nee, het uitzicht is niet fraai. Tenzij je houdt van het soort panorama waarin je leven zich als een treurige PowerPointpresentatie aan je openbaart, vol met onscherpe foto’s, gênante kapsels en keuzes die je nu oprecht niet meer kunt uitleggen.
Alsof iemand jouw bestaan heeft samengevat in een “voor en na”-reeks waarin beide versies teleurstellen.
Wat is er mis met mij?
Het gangbare idee van een midlife crisis – een kalende kerel in een veel te dure sportwagen die een nog veel jonger model probeert te versieren – is pure SBS6 vertolking van de werkelijkheid. Het is eerder een universele schok. Een koude douche die je wakker schudt en je vertelt; “He, de helft van je leven is al voorbij. En de rest? Dat wordt waarschijnlijk net zo’n chaotisch zooitje maar dan met rimpels, minder haar, hangende tietjes en de chronische dreiging van een hernia.” Het is geen identiteitscrisis, het is een inventarisatie van mislukkingen. Je wilde ooit een eigen bedrijf. Een sabbatical. Een boek misschien? In plaats daarvan heb je een onoverzichtelijke boekhouding, een kind dat je meubels als klimrek gebruikt en een partner die oprecht denkt dat “tijd voor jezelf” betekent dat jij de kinderen meeneemt.
De lift omhoog (of: de langzame marteling van het besef)
De klim in deze ellendige toren is anders dan die 30% incline die je jezelf aandoet op de loopband in de sportschool. Nee, het is een krakende, piepende lift vol echo’s van wie je ooit dacht te worden. In je hand: een boek over mindfulness dat je nog moet lezen. Aan je lijf: sportkleding waarin je hoopt jezelf te hervinden. En in je hoofd: het stille gejank van ambities die nooit de puberteit gehaald hebben.
Elke verdieping die je passeert toont weer een andere “wat als”… De reis die je nooit maakte. Het boek dat je niet schreef. De relatie die je volhield uit gemakzucht. Al die jongens die je nooit kuste omdat je al sinds je 18e bezet was door iemand met een brommer en vorkjes in zijn bomberjack….
En dan kom je boven.
Uitzicht? Vergeet het. Je kijkt uit over de vlakte van Wat Als, bezaaid met de brokstukken van uitgestelde dromen en kapot gemediteerde intenties. Daar liggen ze, naast de verdroogde basilicumplant van je schoonmoeder en je jeugdige zelfvertrouwen.
De val: geen catharsis, wel een hernia
Je denkt misschien: nu komt het spektakel. Een vrije val. Adrenaline. Inzicht.
Nee hoor.
De val is langzaam. Onaangenaam traag. Zoals het proces van acceptatie in een open kantoorruimte. Of het herstel van je bekkenbodem na twee kinderen en vijf jaar slecht slapen.
Je zakt, verdieping voor verdieping, af naar de realisatie dat die droombaan nooit komt, want je hebt jezelf ingeschreven voor een carrièremarathon met kniepijn en zonder routekaart. En je perfecte partner waarschijnlijk al getrouwd is met iemand die wel haar telefoon opneemt. En die sixpack? Die heeft je zoon net gekocht met jouw creditcard in Fortnite.
Onderaan de toren vind je geen souvenirwinkel met grappige mokken of t-shirts. Daar vind je een tegeltje met: “Grijze haren zijn blijvertjes.” Geen winkeltje wat vrolijke t-shirts met “Ik overleefde de Toren!” verkopen. Nee, hier koop je de bittere waarheid. Misschien een kalender die je eraan herinnert dat je niet eeuwig leeft of een notitieboekje voor al je nieuwe, realistische, en vooral saaie doelen, zoals “de auto laten keuren” of “tikkie sturen pak koffie”.
De les die je niet wilde leren
Je had gehoopt op een openbaring. Een spirituele reset. Een nieuw manifest. In plaats daarvan krijg je…
… niets.
Behalve misschien het besef dat het allemaal wel meevalt zolang je het maar niet té serieus neemt. Dat je geen verlicht leven hoeft te leiden, als je maar weet wanneer je het licht uit moet doen. En dat ‘perfect’ een marketingterm is, bedacht door mensen met filters en een bovengemiddelde interesse in suikervrije granola.
Struggle Eiland: bestemming onbekend, maar je bent er al
Kijk, je hoeft het allemaal niet goed te doen.
Je hoeft het alleen maar te doen.
En soms is dat: het tuinmeubilair niet redden van je kinderen, de dromen bij het grofvuil zetten, en jezelf een kop koffie inschenken terwijl je jezelf er subtiel aan herinnert:
“Ik ben hier nog. En dat is al wat.”
Dus ja, je bent teleurgesteld. In jezelf, in het leven, in de IKEA-tuintafel die het een jaar minder dan verwacht overleefd heeft. Maar hé, de enige die jou kan veroordelen… dat ben jij zelf. En als je daar nou eens mee ophoudt, dan valt er misschien toch nog iets te winnen op Struggle Eiland.